Lees hier het verhaal van Jan dat ook gepubliceerd is in het Dagblad van het Noorden.
Een jongetje dat stierf in de bushtaxi in Gambia.
De Afgelopen zes weken was ik in Gambia voor een werk vakantie.
De laatste vrijdag gebeurde er iets wat ik in mijn leven lang niet zal vergeten.
Ik reisde in een bushtaxi naae Serrekunda, dit is een oud bestelbusje waarin je met 12 tot 20 mensen zit of hangt.
Het is voor veel mensen de enige vorm van transport, voor zover ze de zitprijs van 15 cent kunnen betalen.
Halverwege de rit op een kruispunt van drie zandwegen stonden drie mensen, twee vouwen en een oude man.
Een van de vrouwen droeg een bundeltje op haar arm, een ziek jongentje van twee of drie jaar oud. Ze waren onderweg naar het ziekenhuis en namen pal voor mij plaats op nog geen meter afstand.
Plotseling schreeuwde een van de vrouwen iets voor mij onverstaanbaars. De chauffeur stopte en medepassagiers sprenkelden water over het hoofdje van het kindje, dit herhaalde zich later nog een keer. Bij de derde keer washulp niet meer mogelijk, het kindje was gestorven en de oude man sloot zijn oogjes.
Allen stapten uit. ogenschijnlijk was ik de enige persoon die emotioneel ontroerd was. Was dit omdat het voor mij zo vreemd was? De eerste mens die ik heb zien sterven?
Of zijn deze Afrikanen zo gehard door het dagelijkse leven waarin elke minuut in West-Afrika een kind sterft. Waarschijnlijk is dit laatste het geval.
Na vijf minuten wilde iedereen verder. De chauffeur omdat stilstaan geen inkomen betekent. En de andere passagiers, meest vrouwen, omdat ze opweg naar de markt waren om iets te kopen of te verkopen. En ik? Ik stapte ook in, vluchtend voor de harde werkelijkheid? ik denk het wel.
Toen ik achterom keek zag ik deze drie mensen langs de weg in de brandende zon met in hun armen het dode kindje.
Achteraf word ik gekweld door drie prangende vragen die ik maar niet uit mijn hoofd krijg.
Hoe lang hebben die mensen hier zo moeten staan voordat ze vervoer naar huis vonden? Als ze geen geld meer hadden voor vervoer en hoever moesten ze dan lopen met hun dode kindje?
Maar vooral waarom ben ik zo stom geweest geen taxi aan te houden en deze mensen naar huis te laten vervoeren? Dit had mij hooguit twee euro gekost. Vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen maar mij wel steeds kwellen. En nu ben ik terug in Nederland en is iedereen bezig met de kerst. Kerst, voor vele mensen verworden tot een feest van Vreten op Aarde. Kerst, waarin de mensen zich ogenschijnlijk alleen maar druk maken of alle boodschappen wel binnen zijn of het kerstpakket wel minstens zo goed is als vorig jaar en of de cadeautjes als leuk ervaren worden.
Velen van ons gedenken dat 2000 jaar geleden een voor hen bijzonder kindje is geboren. Ik denk aan een voor mij bijzonder kindje dat ik heb zien sterven.
Jan Steenhuis.
Dit verhaal kon Jan niet loslaten, en zo is het idee gekomen om een ambulance naar Gambia te brengen.
Na ruim een jaar van voorbereidingen is het eindelijk zover en brengt Jan persoonlijk, met een karavaan van drie voertuigen met nog meer hulpgoederen de ambulance op 5 januari 2008 naar Gambia.
