Nieuwsbrief april 2017.
Een bezoek in twee gedeeltes!
Op 9 januari vertrokken we weer voor ons jaarlijks bezoek naar ons project in Gambia.
We hadden inmiddels al wel gehoord dat de situatie daar niet fijn was.
Zoals velen van u misschien wel gehoord of gelezen hebben wilde de ex president niet aftreden ondanks dat hij de verkiezing in december had verloren.
Dit gaf veel onrust in Gambia. Men vreesde onregelmatigheden of zelfs een oorlog.
Toen we aankwamen was het er erg stil. Vele mensen waren al gevlucht naar buurlanden of naar familie ver het land in. Nu zult u misschien denken waarom zijn jullie dan gegaan? Er was echter geen negatief reisadvies van Buitenlandse Zaken en annuleren is dan geen optie want men krijgt dan niets terug.
Bij aankomst konden we ze erg blij maken door hen te vertellen dat er een compleet nieuw dak op de school en kliniek zou komen. Vorig jaar tijdens het regenseizoen hadden ze veel lekkage gehad en aan ons gevraagd of we dit konden repareren. Maar een totaal nieuw dak was echt te gek vond men! Dit was mogelijk door de steun van PKN Kerk De Fontein uit Groningen. Zij steunen ons project voor enige tijd d.m.v. acties zoals een sponsorloop, een najaarsmarkt en een Kerstmarkt. Dit leverde het fantastische bedrag op van 6000 Euro. Ook de Nieuwe Kerk in Groningen doneerde nog eens 1000 Euro.
Nog een verrassing voor hen was dat alle lokalen zouden worden voorzien van ramen op een schuifsysteem (er zat nog altijd geen glas in ). Dit was mogelijk door een mooie donatie van Langewold Beheer Zuidhorn. Geen zand en ongedierte meer binnen.
Meteen begonnen met het kopen van de materialen zoals 1200 golfplaten, hout en spijkers. Ook werklui gezocht voor het karwei. Tevens een glaszetter die meteen kwam om alles op te meten. Een heel karwei want er was geen raam gelijk!
De werklui begonnen meteen met het afhalen van het oude dak maar na het weekend kwam er niemand meer, er was geen vervoer meer! Ook kwamen er geen kinderen meer op school en geen patiënten naar de kliniek. De situatie werd wat grimmiger. Op dinsdag 17 januari kregen we het bericht dat alle Nederlanders hun koffers moesten pakken en op woensdag teruggevlogen zouden worden naar Nederland. Ook de toeristen uit andere landen gingen terug. Dit op advies van het Ministerie van Buitenlandse Zaken.
Wat een paniek, geen dak op de school en kliniek, geen kozijnen, alles open. Een huilende burgemeester die vroeg: Hoe moet dit nou? Een oplossing zoeken. Normaal laten we nooit geen geld achter, maar nu was dat wel nodig om de werklui te betalen wanneer die weer zouden beginnen. Het geld op de rekening van de onderwijzeres gezet zodat zij ze per 2 dagen kon uitbetalen. Waren wel blij dat we meteen alles al hadden gekocht in de eerste week.
Voor ons kwam het bericht dat we niet op woensdag maar pas op zaterdag terug zouden vliegen. Dit omdat wij enkel een vlucht hadden geboekt en daar ter plekke een appartement hadden gehuurd. Men moest eerst de mensen met alleen een ticket traceren en dat nam tijd in beslag. Alles ging dicht, hotels, restaurants, winkels, banken en er was geen vervoer meer. En dan ook nog eens alle toeristen weg.
Inmiddels waren er troepen uit buurlanden binnen gekomen om in te grijpen mocht dat nodig zijn. Wij hebben echter geen tanks of troepen militairen gezien. Gelukkig is het niet zover gekomen, de ex president vertrok op zaterdag. "Zijn vliegtuig stond klaar vlakbij de onze”. Het waren drie vervelende dagen voor ons, konden nergens heen te eten of iets kopen om zelf te koken. Als ontbijt 3 dagen op 1 pak crackers geleefd en voor de warme maaltijd wat er voorradig was, zoals puree, rijst, tomaten en 2 blikjes Smac!!!
Zijn echter geen moment bang geweest of ons onveilig gevoeld. De stilte was wel angstaanjagend, hoorden alleen de zee en de vogels.
Wat we zeker nooit zullen vergeten is de angst in de ogen van de mensen, bang voor een oorlog. Nu we terug zijn beseffen we wel dat het gebeuren een impact op ons heeft gehad.
Een week nadat we thuis waren kregen we het bericht dat het dak erop zat en een paar dagen later ook alle ramen erin. Men vertelde: Het is prachtig geworden.
Na 6 weken zijn we op 4 maart weer terug gegaan. Wat een verschil zagen we, blije gelukkige mensen. En inderdaad alles op het project zag er fantastisch uit. Alleen in de kliniek zag het plafond er vies en zwart uit, de boardplaten waren doorweekt geweest. Maar ook dit kon vernieuwd worden door een donatie van Drenth Holding die we nog hadden ontvangen. Er zit nu een mooi wit geverfd plafond van triplex in.
Zoals ieder jaar ook weer een markt op het plein gehad met veel kleding, zelfs nieuwe kleding. Van de opbrengst hebben we een grote voorraad medicijnen kunnen kopen voor de kliniek.
Wat hebben we weer 4 prachtige weken gehad. Veel bezoek zoals Lonneke die spontaan iedere dag kwam om met de kinderen te knutselen, Willemijn die weer kwam helpen. Bennie en Beppie die de kinderen verrasten met een heerlijke Benachin maaltijd met nog eens een kadootje. Ad en Ilona die de zorg voor de ambulance weer op zich namen, net als kleine reparaties.
Ook konden we dankzij de 80 leden van de Club van 100 en een paar extra giften het schoolgeld en de donatie voor de kliniek voor een jaar weer op de rekening zetten. Wij willen dan ook iedereen bedanken die ons hebben geholpen dit alles te realiseren in welke vorm dan ook.
Zoals we altijd zeggen : We kunnen het niet alleen en we zijn er trots op u als sponsors te mogen hebben. Hopen dan ook dat u ons blijft steunen want nieuwe plannen worden er alweer gemaakt zoals de speelplaats herstellen. Dank ook namens iedereen in Kololi ( zie brief)
Didy en Jan Steenhuis
Stichting The Future in our Hands.
Zuidhorn
